Sabah Silivri’den Caddebostan’a gitmek üzere 10.00 sularında yola Zülice teyzemle birlikte yola çıktık. Bir buçuk saat sonra Mahmutbey gişelerindeydim ve köprüye 58 dk. uyarısı vardı. İstanbul artık gidilemeyen şehir… İstanbul artık ulaşılamayan şehir… mecburen Aksaray’a saptım, Yenikapı’ya aracı bırakıp Marmaray’a bindim. . . . Bu ikinci kullanışım su altı raylı sistemi. Ayrılık çeşmesinde akın akın boşalan kalabalığa karıştım, önümdeki adam turnikeyi öfkeyle yumrukluyor, tekmeliyor, kimse bir şey demiyordu. Güvenlik neden vurduğunu sordu. ‘Ayağımı çarptım.’ dedi adam. ‘Ayağını çarptıysan dikkat et turnikenin ne kabahati var?’ diyecek oldu güvenlik… Adam güvenliğin üzerine yürüdü. ‘Benim vergilerimle yapılıyor, sen kimsin? İstersem kırarım.’ dedi. Herkes bakıyor, hiç kimse müdahale edemiyordu. Tutamadım kendimi. ‘Benim vergilerim de var orada. Sen haksızsın!’ dedim. Adam cehennemden bakan suratını bana çevirdi. Öfkenin öylesini görmedim şimdiye dek desem yalan değil. Onca katilin duruşmasına girdim, onca cani gördüm. Böylesi değildi hiç biri. Ağzından köpükler saçarak üzerime yürüdü. Insanlığa bir hediyem olması niyetiyle adamın burnunun üzerine vurmak üzere telefonumu kavradım. Teyzem tuttu elimden. Yüzüne baktım, kadıncağız sapsarı olmuş. İçimdeki Çerkes’e ‘koy kamanı kılıfına!’ dedim… ‘bizim zamanımız geçti’… Bu arada Güvenlik döndü arkasını kabine sığındı. Vahşi adamın böğürmeleri arasında ben de arkamı dönüp gittim. Hayatım boyunca ilk kez geri çekildim… . . . Ne oldu benim İstanbul’uma… Bu insanları kim doğurdu? Nereden geldiler? Neden bu kadar öfkeliler? Medeniyetin gereği olan her şeye karşı neden yıkıcı hisler içindeler? Bunlarla birlikte yaşayacak mıyız? Şu saat oldu hala muhasebe halindeyim. Aynı yoldan dönerken Ayrılık Çeşmesi istasyonunda güvenlikle konuştum. ‘Polis yok!’ dedi. Polis nasıl olmaz böyle bir yerde. Benim gördüğüm o cani bu istasyona bomba koymakta bir an tereddüt etmez. Ne etmeli… çekip gitmeli mi bu ülkeden… . . . Hal böyleyken Silivri’ye dönmek nasıl da iyi geldi bana. Üç saat sürse de dönüş yolculuğu ne güzel bir varış noktası Silivri… Kıymetini bilmeli. Sahilini öpmeli… Martılarını öpmeli… Amcalarını, teyzelerini, bebeklerini selamlamalı. Bir gün buralara da gelirse turnikeyi yumruklayan adamlar, işte o zaman hakikaten, hakikaten bu ülkeyi terk etmeli.
