BU GÜNLERDE BU HALDEYİM
Dünya da panayır yeri oldu memlekette… Tarihin en aptal savaşı eteklerimizi tutuşturmuş,, Sekseninde bir şizofren paçamızı dişlemiş, Gün geçmiyor asker ölmesin. Siyaset çıfıt çarşısı, din bit pazarı, edebiyat karın gurultusu, şehir mahşer… İnsanlık trajedik komedi… . . .
Bu ortamda nasıl edip de sanat konuşacaksın, edebiyat, estetik, incelik… Fırsat mı var. Derken Kızılordu Korosunun uçağı düşmüş. İnanmayacaksınız belki üzüldüm. Kızılordu’ya ait sevilecek tek şeydi. Katyuşa, Polyuşka Polye, Partizanın Şarkısı, Volga Volga, Kalinka. . . .
Üst tabakamızın diliyle söyleyecek olursak ‘Bunlar da tarih oldu ya la!’ . . .
‘Bir şarkı söyle Kabartay!’ dediydi Hikmet. Yarbaşından denize bakıyorduk, mevsim kış… ‘Ömrümüzün son demi son baharıdır artık’ a başladım. Şarkının ortasında fark ettim, ağlıyordu. Seksen beşindeki adama söylenecek şarkı mıydı… . . .
Bugünlerde bu haldeyim. Gecenin ikisi, Kızılordu korosu çocukluğumun şarkılarını söylüyor. Değsen ağlayacak durumdayım. Galiba insanlığın son demi, sonbaharıdır artık.
