Her zamanki beş yılda bir yapılan seçimlerin yaklaşmasıyla, rakipler arasındaki koltuk kavgası bir kez daha kızışmaya başladı. Her seçimin kendine özgü koşulları olmasına rağmen, halk dilinde “aynı tas aynı hamam” diyebiliriz. Ünlü bilim insanı Einstein’e atfedilen “her seferinde aynı şeyi yapıp, farklı sonuç beklemek” sözüyle anlatılan durumla, taraftarlık formatında gidip gelmekteyiz.
Herkes, her şeyi ülke için, haklı için, millet için hatta vatan, bayrak, ezan için yaptığı iddiaları yine bol keseden havalarda uçuşmaya başladı. Anlayacağınız hep damardan.
Halkımız, milletimiz kim ne şekilde ifade ediyorsa, o büyük çoğunluk medcezir vurgunu gibi ölümle boğulmak arasında oradan oraya yalpalıyoruz dersek abatmış olmayız. Medceziri biliriz değil mi? Deniz çekilince suda yaşayan canlılar ölümle burun buruna gelir. Tabi en önemlisi yağmacılar üşüşürler. Ganimet zamanıdır. Deniz geri dönmeye başlarken karada yaşayan yağmacılar öyle açgözlüdürler ki suların yükseldiğini fark edemeyip boğulmayla yüzleşirler.
Kısaca pür halimiz bu olunca, birden “kurtarıcılar” peydahlanır. Bir seçimde daha kurtarıcıların büyük lütuf ve kahramanlıkları sayesinde kurtulmanın sevinciyle, medcezir akıntılarının girdabına nasıl düştüğümüz, kurtarıcılara minnet ve sadakat duymak zorunda bırakıldığımızı sormaya vakit kalmaz. Soranlarda sevilmez. Birden “terörist” yaftası asılı verir boynunuza.
Neyse bu bahsi fazla uzattık. Bir önceki yazımda “parti içi demokrasiyi kendi üye ve seçmenlerine çok görenlerin, kendi içinde eşit ve adil olmayanların, ülkeye demokrasi, eşit adil gelecek vadi koca bir palavradır.” Diye yazan ve düşünenlerdenim. Çünkü atmış yıllık ömrün defalarca sınanmış yaşanmışlıklarıyla sabittir.
Örneklemek gerekirse, belediye başkan adayı ve meclis üyeliklerinin belirlenmesi parti lider ve merkezi bürokrasinin azınlık gruplarının tercihiyle dayatılmıştır. Gerçekte her ne kadar yasallıkları varsa da meşruiyetleri yoktur aslında. Özellikle yerel demokratik değerlerin ve temsiliyetin bir karşılığı yoktur. Bugüne kadar olmamıştır da.
Ülkeye olduğu gibi, yerel halk kitlelerine hizmet lütfu yarışına girişiyorlar. İnsanın ayıptır yahu diyesi geliyor. Halka rağmen halk için durumu. Hiçbir vadedilen projeyi halkla tartışmamışsın, sormamışsın, başta adaylığını parti tabanında bile bir ön seçime koyabilecek değeri vermemişsin, renkli dev ekranlarda uçuk kaçık yüzlerce proje sunuyorsun. Gülsek mi ağlasak mı? Ha bir de adayın adını öne çıkarıp afiş ve pankartlarda partisinin adını mümkün olduğunca saklamaya çalışanların düştükleri trajikomik durum var. Seçmeni yanıltmanın kurnazca bir yöntemi olsa gerek. ” Aslında ben o partiye oy vermem ama adaya oy veriyorum” algısından fayda beklemek
Bir merkezden hazırlanıp birçoğunun gerçekleşmesi oldukça zor, seçim gazı olduğunu herkes bilir ama, cebindeki para o gösterişli projelerde bir kahve içmeye bile yetmese de birinden kurtulmak için diğerine sarılır. Oysa bir şehrin, ülkenin geleceği bir kişinin ve ekibinin ne lütfuyla, ne öngörüsüyle, ne de hayallerine terk edilemeyecek kadar yaşamsaldır. Edilirse 6 Şubat 2023 depremleri gibi yıkım ve kıyım kaçınılmaz olur. Daha öncelerinde olduğu gibi ve gelecekte de olacağı gibi.
Projeleri, partiler, siyasi, ideolojik, toplumsal, sosyal felsefi kent yaklaşımlarına göre tabanda olgunlaşarak öncelikli ihtiyaçlara göre planlamayla olur. Seçmen adayın projesine değil, o siyasal topluluğun yönetim anlayışına oy verir. Aday şehrin bir döneminde sadece kolaylaştırıcı rol üstlenir. Buda yurttaşlardan herhangi biri olabilir. Öyle bilmem neyinde boncuk aranmaz. Çünkü şehir canlı bir organizma gibi kurumsal organların çarkları bir başkan olsun ya da olmasın çalışmaya devam eder. Ama bizde demokrasiyi kendi hareminin efendisi olma fantezisine malzeme edenlerden bundan fazlası da olmaz ne yazık ki!
Bir zamanlar mesleğim gereği bir yerel seçimde tasarımını hazırladığım seçim kitabındaki projeler için, “başkan çok abartmıyor musun?” Dediğimde “özellikle yapıyoruz halkın sosyopsikolojik duygu dünyaların da, inanmasalar bile yer ediyor” dedi. Etik olarak doğru değildi tabi, ama sistem halka hayal satmayı iyi biliyordu. Aksi halde 6 Şubat 2023 ve daha önceki büyük depremlerde on binlerce canımızı kurban verir miydik?
İki hafta kadar önce Selimpaşa sahilinde yürüyüş halindeyken önümde yürüyen yaşlı bir adam , katlanmış bir pankarttaki CHP adayının kırışık yerini düzeltip dikkatlice inceliyordu. Yanından geçerken “beğendiniz mi “ diye sorma gereği duydum. Adam bana göz ucuyla baktıktan sonra “ fark etmez, ikisi de bizim çocuklar” dedi. Merakla “Nasıl yani öteki kim ki?” dedim. Adam gayet samimi “ya birisi Gazitepeli, öteki Kamilobalı” dedi. Bunu Trakya sosyolojisi üzerinde belki başka bir zaman da analiz etmek gerekir.
Silivri de mevcut belediye yönetiminin seçimlere beş kala arka arkaya yaptığı açılışlardan belediye ek hizmet binası açılışı ilginç görüntülere sahne oldu. “Bizim çocuklar” inci taneleri gibi dizilmişlerdi. Başka bir zamanda olsaydı, kimse yadırgamazdı. Ama seçime bir ay kalaya sıkıştırılmış bir açılışta hangi gerekçelerle olursa olsun aynı karede bulunmak kimler nasıl algıladı, kim ne mesaj aldı onu muhataplarına bırakalım. Lakin işine gelince cumhuriyet, Atatürk ilkeleri, laiklik, demokrasi, sol değerler üzerinden tepinenlerin, tamda cumhuriyetin ruhuna el Fatiha okumaya yeminli siyasi iktidar ve ortaklarının, yereldeki temsilcilerinin kamu hizmetini propaganda kurnazlığına paye biçip kurdele kesmeye hizalanmak, “ bizim çocuklar” diyen Selimpaşalı amcanın samimi algısına haklılık kazandırsa da, hangi çıkar beklentileri karşılığı diye düşünmeden edemiyor insan. Her şekilde kazanan olma kurnazlığı!
Akşam yatıp sabah yoksullaşarak kalkan, parası pul olmuş, yoksullaşmanın küçük bir azınlığın dışında herkesi ahtapot gibi sardığı, adalet ve paylaşımın bu kadar bozulduğu bir ülkede yaşamaya zorlandık.(Türkiye İstatistik Kurumu 49745sayılı bülten) Bireysel özgürlüklerden, toplumsal demokratik kurumların işlevsizleştirdiği, ülkenin ortaçağ düzenine savurmanın hazırlıkları hız kazandı. Haksız ve kirli kazanç, dolandırıcılık, narkotik, emlak spekülasyonu, banka ve diğer finans tefeciliği dünyada gri liste utancı.
İşçinin geçinemediği, çiftçinin ekip biçemediği, esnafın alıp satamadığı, akan kanın bir türlü durmadığı, doğa katliamlarına sebep olan sömürgeci emperyal şirketler ve ortaklarının havayı, suyu, toprağı zehirlediği bir siyasi iktidarın yereldeki siyasi temsilcilerinin gösterişli hizmet yarışı kişisel çıkarları için pastadan pay kapma yarışı gibi görünse de, asıl ülkedeki büyük yıkımın, talanın, yoldan sapmanın üzerini kamufle etme çabasıdır. Ya o kamuflajı yırtıp atarsınız ya da suç ortaklığı yaparsınız. Her ne kadar karar seçmenin olsa da, bedeli düne, bu güne ve geleceğe kesildiğinde “bu işler olurken sen ne yaptın? “ diye sorduklarında başını öne eğmeyeceğin bir cevabın olsun.
