Üzerinde milyon çeşit nevalenin dizili olduğu masaya oturmuş aç bir adam gibi dijital çağın ve popüler kültürün adamı.
Kimi zehirli, kimi görüntüden ibaret, kimi sakıncalı, kimi pis onca nevale tabağının arasında benzersiz tatlar taşıyan, gözümüze ışık, dizimize derman, kolumuza güç olacak yiyecek hangi tabağın içinde, hangi kapağın altında.
. . .
Kitaptan anlamak da insanları anlamak gibidir.
İyisini bulmak için binlerce lüzumsuzu elden geçirmek gerekir.
Artık iyi kitabı adına, sanına, yazarına, yayınevine, baskısına ihtiyaç duymadan anladığımı görüp mutlu oluyorum.
İnsanlar konusunda yeni tecrübeler yaşamaya takatim yok ama.
. . .
Annem bana değirmenci Garo’nun karısı Markıt Hanımı anlatmıştı.
Uzaklara gelin ettiği kızını, kuyumcu oğullarını, onun şık elbiselerini, zarif takılarını, gümüş yemek takımlarını…
kulağımda kalıvermiş.
. . .
On yıl önce adını okunacak kitaplar listesine koymuştum.
Bu hafta edindim, dün bitirdim.
Akşam annemi aradım.
-Değirmenci Garo’nun karısını hatırlıyor musun anne?
-Hem de dün gibi…
-En son ne zaman gördün onu?
-Ellilerin başıydı.
-Sana anlatmamı ister misin ona ve ailesine ne olduğunu?
-Anlat bakalım, şeytanın yattığı yeri de bilen oğlum.
-Doğru… Ben senin oğlunum.
. . .
Anlattım, sesi çatallandı. Kitapta yazmayanları, Değirmencinin oğlu Agop’un bile hatırlayamadıklarını anlattı.
-Aslında Markıt Hanım’ı doğduğunda bir başkasıyla beşik kertmesi etmişlerdi. Ermeni azdı çünkü, doğar doğmaz bir başka Ermeni’yle nikahlarlardı. Sonra o delikanlı yurtdışına gitmiş, gelmemiş. Markıt Hanım’ı Garo Efendi’ye vermişler.
. . .
O binlerce nevalenin bir çoğunun tadına baktım.
Kimisi damağımda çok farklı bir tat bıraktı,
kimisi beni bambaşka bir adam yaptı,
kimisi sarstı, kimisi serum oldu, kimisi iksir, kimisi büyü.
Bu kitabın bende bıraktıkları ise bu kitabın hacminden daha büyük bir cildi doldurur.
. . .
Agop Amca’nın onca acıya rağmen eksilmeyen insanlığına, azmine, inancına, sadakatine, tertemiz hayatına hayret ve gıpta ile. . .
Ruhuna dualar ile.
